قدر

نیمه های شب بود. همه می گفتند باید قدر بدانی. قدر لحظاتت را. قدر توفیقی که به تو داده اند. قدر دعای جوشن و دعای مجیر و قرآنی که به سر می گیری و ...
اما یک نفر حرف متفاوتی می زد. می گفت: «اول قدرِ خودت را بدان. تو بیشتر از یک مانکن متحرک ارزش داری. قدرِ خودت را که بدانی، شب و روزت قدر می شود...»