روز دانشجو

کل سال تحصیلی یک طرف؛ روز دانشجو یک طرف.
این که خیلی هایمان هنوز نمیدانیم دقیقا چرا 18 آذر روز دانشجو شد؛ بماند.
این که خیلی هایمان با این همه سابقه، هنوز دانشجوی واقعی نیستیم؛ بماند.
اینکه خیلی هایمان اصلا تعریف درستی از دانشجو نمی دانیم هم بماند...
این همه بماندها، بماند!
امروز به فکر نوشتن مطلبی هستم که پیوندی زیبا را بیان خواهد کرد. نه توضیح تاریخی و نه نصیحت...
پس همراه شوید با ما.
یکی از اساتید مهدویت،فرمودند: امام زمان علیه السلام آمدنی نیست! آوردنی است!
شاید در مرحله اول نتوانستم فرق بین این دو فعل را خوب متوجه شوم، اما بعد، در یک نگاه موشکافانه تر و دقیق تر پی بردم که قضیه چیست؟! همان چیزی که همه به اسم زمینه سازی و آماده سازی شرایط می شناسند، اما با یک نگاه جدید و متفاوت و سرشار از احساس.
در این زمینه سازی، همه نقش دارند. این را همه می دانیم. هرقشر و صنفی، هر کسوت و هر منبع اندیشه ای، در حد خود وظایفی دارد. اما خودمانی بگویم: قشر دانشجو این وسط چه کاره است؟!
دانشجویی که خیلی وقت ها به جزوه بنویس و دنبال نمره بدو و در نهایت شب امتحان چند صفحه درس بخوان خلاصه می شود(که البته در بین خوانندگان و خیلی از دانشجویان ایرانی ان شاءالله نیست)؛ این دانشجو در این عرصه مهدویت چه وظیفه ای دارد؟ نه به عنوان یک شخص که یک سری وظایف عام دارد، مثل خود سازی و عمل به واجبات و امر به معروف و...؛ به عنوان یک شخص شاخص. شخصی که سایر قشرها به او نگاه خاصی دارند. خصوصا دانشجویان نخبه.
اگر بخواهیم خیلی کوتاه درباره این بحث سخن بگوییم، باید اشاره کنیم: آنچه دانشجو در دانشگاه فرا میگیرد، باید در راه آماده سازی زمینه ظهور به کار گرفته شود. حقیقت امر این است که فرقی نمیکند در چه رشته ای دانشجو باشیم. اینکه بگوییم رشته های ریاضی و پزشکی و از این قبیل کمتر از رشته های انسانی مسؤل هستند درست نیست. چرا که ظهور امام زمان علیه السلام نیاز به آماده سازی زمینه های متعددی دارد. همچنین نفوذ افراد با رشته های مختلف در میان مردم متفاوت است. گاهی حرفی از طرف یک پزشک به عنوان شخصی با مقبولیت اجتماعی بالا بیشتر پذیرفته می شود. گاهی یک پرده برداری از رازهای هستی، توسط یک منجم یا یک ریاضی دان یا یک پزشک و محقق، تاثیرش از بیان چندین روایت بدون شرح، بیشتر است.
بنابراین لازم است جایگاه خود را به عنوان دانشجو، در لشکری که هم اکنون هدفش آماده سازی زمینه های ظهور است بشناسیم. به وظایف خود آگاه باشیم. اهدافمان را بر اساس اهداف این لشکر بزرگ تنظیم کنیم. تمام تلاشمان را به عنوان یکی از سربازان راه ظهور قرار دهیم. متوجه این امر باشیم که تا نتوانیم در دوره غیبت، سربازی را تمرین کنیم، در دوران ظهور نمیتوانیم سرباز خوبی برای امام زمان علیه السلام باشیم.
شاید با خود بگویید من بین این همه آدم نمی توانم یکی از 313 نفر باشم. با این همه انسان های شاخص و عالی مرتبه که از گذشته تا کنون بوده اند.
اما من به شما خواهم گفت: نتوانستنی وجود ندارد. مهم انجام وظیفه به نحو احسن است. حرکت و تلاش در مسیر است که انسانها را می سازد. حقیقت این است که همه انسانها توان و استعداد دارند. اما در به فعل در آوردن و تلاش هایشان متفاوت می شوند. حتی اگر ما نتوانیم یکی از 313 نفر باشیم، باز هم مایوس نخواهیم بود، چرا که این 313 نفر، فقط فرمانده هستند. یاران خاص هستند. امام به غیر از این تعداد، چندین هزار یار دیگر هم لازم خواهند داشت. چرا جزو آنها نشویم؟ چرا تلاش نکنیم؟
دانشجو، دانشجو است چون پس از یک دوره دانش آموزی که دانش را به او می آموختند، اکنون او خود باید برای کسب علم تلاش کند و پویا باشد! باید دانش را بجوید! یعنی وارد عرصه ای شده است که تلاش و خستگی ناپذیری در رگ های او و محلول در خون او باید باشد! یادتان باشد، در انتظار نشستن صحیح نیست! در انتظار مصلح موعود باید بلند شد! و باید حرکت کرد... مثل یک حرکت دانشجویی!
سعی میکنم در پست های بعد برخی ابعاد دانشجوی منتظر را بیان کنم. فعلا چون از طولانی شدن مطلب و خستگی خواننده می ترسم مطلب را همینجا پایان می دهم. اما یک جمله...
دانشجوی منتظر! روزت مبارک!