اذن دخول

آقا جان! راست می گویند، خلایق هر چه لایق. دیدی، دیدی مولای من، آن خال زیبایت را روی گونه ی راستت دیدم و باز هم نشناختمت. دیشب بعد از آن خواب، زار می زدم و با خودم می گفتم: آخر میرزا حسن امین الواعظین، شناختن که به این آسانی ها نیست، معرفت باید در دلت حاصل شده باشد.

آقا جان! هر وقت یاد آن عصر جمعه در حرم جدتان، امام جواد(ع) می افتم، که شما با آن قامت رعنا و عطری که هیچ وقت دیگر مثل آن به مشامم نرسید، نشسته بودید کنار من و غلط هایم را در دعای سمات می گرفتید، آتش درونم بیشتر می شود. امان از آن روزی که آدمی پای درس امامش بنشیند و  حرفی برای گفتن داشته باشد.

مولا جان! اگر جسارتی کردم، ببخشید، به خدا منظوری نداشتم آنجا که در دعا خواندم: و اذا دعیت بها علی العسر للیسر تیسرت؛ و شما فرمودید: چرا فعل رامؤنث می خوانی، در حالی که فاعل مؤنث نیست، باید بخوانی: و اذا دعیت به علی العسر للیسر تیسر؛ آنجا من گفتم: به خاطر رعایت مجانست با ماقبل و مابعد که مؤنث اند، چون افعال آنها مؤنثند. اما آقای من! عجب قنجی رفت دلم وقتی شما در جوابم فرمودید: این مطلب غلط است؛ البته مقصود من ایراد گرفتن به تو نبود، خواستم این مطلب را بدانی، چون تو از اهل علمی و باید دقت بیشتری داشته باشی.

امام خوبم! راست می گویند که خاندان شما معدن رحمتند، اگر آن شب آقایم، امام جواد(ع) به خوابم نیامده بودند و حاجت هایم را به ایشان نگفته بودم، از غصه دق می کردم. آخر فکر من همیشه مشغول بود که چه گره ای در کارم است که تا به حال توفیق زیارتتان را نداشته ام؟؛ اما وقتی جدتان فرمودند: تو آن حضرت را در سفر اولت به مشاهد مشرفه، دو مرتبه دیده ای، یک بار در راه سامرا و مرتبه دیگر در حرم کاظمین، وقتی که بالای سر نشسته بودی و دعای سمات می خواندی، آن شخصی که نزد تو نشسته بود و اشکالی بر تو وارد کرد... آن شخص امام زمانت بود؛ آن وقت با خودم گفتم: حقا که شما معدن رحمتید، به من گناهکار، اذن دو بار دیدنتان را دادید.